زمان مطالعه: 2 دقیقهآرمانان- در ایران، غذا بیش از آنکه آموزش داده شود، به تماشا گذاشته و به خاطر سپرده می‌شود؛ و اغلب این تماشا از کنار دستِ یک زن آغاز می‌شود. در ایران، غذا برای تحت‌تأثیر قرار دادن ساخته نمی‌شود؛ برای یادآوری، تاب‌آوردن و تعلق داشتن، خلق می‌شود و اگر این فرهنگ، هنوز زنده است، بخش بزرگی از آن، مدیون زنانی‌ است که بی‌صدا اما پیوسته، آن را پخته‌اند. در بسیاری از خانه‌های ایرانی، دستور پختی نوشته نشده است. آن‌چه وجود دارد، حافظه است. اندازه‌ها با کفِ دست سنجیده می‌شوند، نمک وقتی اضافه می‌شود که ترکیب غذا کامل باشد و حرارت با حسی تنظیم می‌شود که از سال‌ها ایستادن کنار اجاق آمده است؛ نه با اعداد و ارقام و حساب‌ و کتاب. غذا و حافظه در جهان مدرن، غذا ثبت می‌شود: دستورها نوشته، استاندارد و آرشیو می‌شوند. در ایران اما، غذا به یاد سپرده می‌شود. طعم، جای دستور را می‌گیرد و آشپزخانه